Essentie

Toegevoegd door Saskia Beugel op 14-11-2007 om 00:00

object width="610px" height="483px">

De School of Life (opleiding psychologie/energiewerk/lichaamswerk en spiritueel werk die ik volg(Jung/Reich/Pierakos) voor de kenners...is iedere keer weer een bijzondere combinatie van meditatie, muziek, theorie en energiewerk

Vandaag was ik nogal moe en had ik er even geen zin in maar het raakte me weer zo. Meestal beginnen we met een geleide meditatie. Het zat er al aan te komen, dat voelde ik de laatste dagen en daarom had ik waarschijnlijk ook niet zon zin meer om verder te graven...

Wat is daarvan het idee om laagjes eraf te pellen en tot de essentie te komen? Elke laag, elke afweer heeft een negatief effect op het werkelijk in contact zijn met jezelf en met de ander. Zoveel laagjes, overtuigingen, defensiemechanismen, maskers heeft een mens om maar geen pijn te voelen. Maar op die manier kom je dus ook nooit bij je "hogere zelf", je essentie zodat je echt vrij kan zijn..

De beginmeditatie was voor mij zo heftig dat ik helemaal zwart voor ogen zag en duizelig werd en er kwam zoveel verdriet en angst nog omhoog. Ik heb er al zoveel uit getrokken en doorvoelt dat dit denk ik restjes zijn, dat voelde ik al aankomen de laatste dagen (ook in dromen). De angst en het verdriet wat ik voelde was een hele diepe angst. Tegenstrijdig maar een angst om echt in contact te zijn, om werkelijk te voelen wie ik ben en van daaruit te kunnen leven en communiceren met anderen. Zodat je die ander ook ziet! Doodeng.. Ben vast niet de enige... Maar doodeng

Vroeger (iig van de middelbare school kan ik het me nog herinneren) was ik heel gevoelig en ook wel kwetsbaar en schommelde mijn emoties en wist ik er geen raad mee. Als kind dacht ik dat mijn emoties, enthousiasme, levensvragen en gevoeligheid niet goed waren en dat ik gewoon veel moest sporten en 'weerbaar' moest worden. Of ik dacht dat ik misschien niet helemaal normaal was en dat ik dan steeds terugviel en dat het mij maar niet lukte om echt groot te worden...

Ik durfde mijn gevoelige kant niet te laten zien. En was bang om daarop afgewezen te worden. Niet dat ik het op oog niet leuk had: veel vriendinnen, vriendjes, goed in sport, leuke ouders, vakanties, leuk uitgaan. Maar eigenlijk had ik vaak pijn omdat ik dacht dat ik zelf niet goed genoeg was hoe ik was en de beste moest zijn om gewaardeerd te worden. Ennn dat mensen mij leuk vonden om....ahhh wat ik deed en niet wie ik was...

En nog steeds vind ik het eng om me helemaal te laten zien. Want vaak genoeg heb ik bevestigd gekregen dat ik maar beter niet mijn emoties en gevoelens zo moest laten zien. Maar goed iedereen is in de kern haar of zijn essentie... wonden en traumas bedekken deze. En deze worden weer bedenkt door afweer en maskers... Laagje voor laagje eraf pellen om jezelf te bevrijden dat is denk ik het proces waar we nu inzitten. Niet alleen bij de School of Life maar een groeiende groep Nederlanders en Europeanen die emotionele en spirituele rijkdom willen ervaren (en niet alleen materiele).

En dan heb ik het niet over life long therapy maar wel het proces aangaan om echt vrij te zijn en je diepe ik, ware zelf bla die bla als je het maar voelt en ernaar leeft. Geen maskers meer, geen afweermechanismen, geen andere mensen wegduwen vanwege je eigen traumas. Dat klinkt als hoger bewustzijn als Shamballah als een volgende stap in de menselijke evolutie.

En ja misschien is dat wel een antwoord op wereldvrede... Maar dat is een lang proces maar ik denk het wel eerlijk gezegd. In India in ashrams laten ze jongens van 11/12 die naar Summerschool gaan eye-gazen. Als je iemand in de ogen kijkt op die manier dan voel je echt jezelf en de andere ware zelf. En niets dan compassie en warmte.

De oefening die we deden waarbij we in tweetallen werkten en waarbij we afwisselend ons masker moesten spelen (liefdesmasker > pleasen, machtmasker > wie maakt me wat, sereniteit masker > ik ben onraakbaar en verlicht) en gewoon ons ware echte zelf. Ik stond al te rillen en al helemaal omdat ik deze oefening met een jongen/man moest doen net nu ik zo kwetsbaar uit de meditatie kwam (die al bijna wilde voorstellen maar te wisselen omdat ie zag hoe ik dichtklapte). En ja bij het machtsmasker kreeg ik al zweethanden en blokkeerde bijna. Daarna jezelf laten zien nog enger... Maar uiteindelijk kon ik toch mijn muurtje laten vallen (de muur) en durfde ik mezelf te zijn. Pff gosh wat angst al niet kan doen....

Ondanks mijn weerstand stappen verder gekomen tot de kern

Aan het eind Lisa Gerrard Sacrifice... tot de kern...

« terug