The Mind is everything the mind is what you become

Toegevoegd door Saskia Beugel op 03-04-2009 om 02:15

Ik zat in een heftig proces de afgelopen week, weken misschien al. Getriggerd door de opleiding die ik volg School of Life, of ach getriggerd door het leven... En natuurlijk wilde ik ermee stoppen.. sommige stukken wil ik misschien niet aan of dan heb ik al bedacht dat ik er niet pas.. maar dat heb ik mijn leven lang gedaan.

Misschien moet ik het nu wel aangaan. Soms denk ik oh fijn ik ben er vast bijna nog een paar stukken ;-) Maar nee... Ook een vraag die ik mezelf is zoek ik de pijn op of accepteer ik wie ik ben met al mijn talenten en mijn tekortkomingen en ga ik me nu alleen nog maar focussen op waar ik blij van word en goed in ben.

En dat is nu eenmaal niet volgens een vaste structuur met schema's en tijden. Daar word ik geirriteerd van, voel ik me al snel gevangen, verplicht, geen vrijheid. Maar misschien gaat het ook over het gevoel van niet voldoen. Door me niet te houden aan andermans structuren (of afspraken waarvan ik het gevoel heb dat ik die niet zelf heb kunnen bepalen) en mijn eigen pad te gaan zijn er natuurlijk mensen die zich irriteren (en dat is weer hun eigen stuk). De vraag is nu houd ik me niet aan de structuren en afspraken die andere bedacht hebben om afkeuring te krijgen (omdat ik mezelf niet honderd procent goedkeur en dat ik op dat stuk nog mensen uitnodig om mij af te keuren). Of doe ik dit door toch steeds terug te gaan naar dergelijke structuren en niet mijn eigen pad te gaan...ingewikkeld.

Want dat gevoel zit zeker in mij, dat stemmetje wat denkt niet te voldoen (geinternaliseerd stemmetje overgehouden aan opvoeding/kindertijd t is niet goed genoeg, moet beter, sneller, mooier, anders) en dat reflecteert de omgeving. Ik heb het heel vaak gehad t gevoel van oh ik moet wat veranderen, maar wat dan en hoe dan... t moet sneller, beter, anders, meer. Opgejaagd.

Dat is ook vermoed ik lang een opvoed-methode geweest en ook in het bedrijfsleven wordt dat gehanteerd. Omdat men misschien dacht dat een beetje stress tot betere prestaties leidt? ? Maar zo blijkt uit een artikel uit de De Volkskrant Banen 15 januari 2008 van Ellen Kleverla dat 'wilskracht en 'gezonde stress' vereisten zijn om te presteren zo wordt ons van jongsaf geleerd. Maar dat is onzin, melden nieuwe yoga-inzichten. Ontspanning is veel beter om tot creativiteit en grootste prestaties te komen.' Dat heb ik gemerkt en ondervonden de laatste jaren maar zoiets daalt maar langzaam in, dat stemmetje van opschieten, schaarste, angst, niet goed genoeg is vastgeroest...

En als ik zo terug denk, volgens mij vond ik mezelf wel leuk maar zat er ook steeds dat stemmetje in mij dat het niet goed genoeg was... dat is best een vermoeiende strijd. En dit stuk houd me nog tegen want op een heleboel vlakken ben ik enorm gegroeid (in bewustzijn) dat ik kan doen en sturen wat ik wil zolang het uit mijn hart is, in de flow. Maar als er angst op zit, of het gevoel niet goed genoeg zijn dan schiet ik weg, trekt het me terug als aan een touwtje en.. schiet ik een kindstuk. En dan wil ik alleen nog maar mijn eigen pad, misschien een vlucht, het kan.

Maar een wezenlijke vraag blijft moet ik ergens nog doorheen of beweeg ik weg. Ga ik mijn eigen pad of moet ik nog oude pijn opzoeken en transformeren. . En ook andere vragen..met al dat groeien in bewustzijn... mag passie en spontaniteit er nog zijn? Dat is wel wie ik ben en vast ook nog soms een klein kind... maarrr ik vind mijn kind best leuk ;-) zo een paar gedachten voordat ik ga slapen.. Ga het nog maar even op een rijtje zetten wat er nu allemaal gebeurd is.. ik hoef er niet voor naar India... gebeurt gewoon hier..

Â« terug