Little Star and Butterfly

Toegevoegd door Saskia Beugel op 12-09-2009 om 14:01

object width="610px" height="483px">

Martine Sanders, een mede 'student' van de School of Life hoorde ik in mei al een keer zingen tijdens de so called 'Creative Arts' avond. Haar stem, de zachtheid en de diepte raakte me toen zo. Ik heb vanuit mijn tenen gehuild (een soort van diepe geraaktheid, ontroering, diep verdriet en diepe vreugde) bij het horen van haar zuivere liedjes. Nu heeft ze een liedje opgenomen en opgedragen aan de kinderen 2 vrienden. Luister zelf...

Mij doet t denken aan mijn eigen zus die zwanger is en al n fantastisch zoontje heeft, Alec. Met wie ik zon enorm sterke band heb. een gevoelsmensje. Mijn allerliefste neefje van wie ik zo zielsveel hou en met wie ik zoveel connectie voel.

Vandaag zei hij tegen mijn zus (zijn moeder). 'Ik vind Sassie heel lief. Ze is een beetje anders geworden maar ik vind haar heel lief.. ' en dan dartelt ie weer door. Zo schattig., .. een jongetje van 4 ziet wat er gebeurd..geeft mijn zus en mij inzicht en zorgt onbewust dat die band van liefde die ik altijd heb gehad met mijn zus (maar ook even verminderd was in dit hele proces) niet verloren gaat. En dit is niet het eerste inzicht wat hij brengt.. voorzichtig.. lief... Alec zorgt voor voor licht. Een ongelooflijk wijs Kristal Kind.

Het doet me denken aan mijn Opa van mijn moeders kant.. toen hij bijna dood ging in 1985 volgens mij was ik jong een puber. Ik wilde hem niet bezoeken in het ziekenhuis. Ik was te bang om hem te verliezen.. Het was degene met wie ik me het meest verbonden voelde. Hij was degene die mij kwam troosten als ik eenzaam en alleen op mijn kamer zat. Hij was de enige die echt contact maakte, toenadering zocht en er wás voor mij.

Ik ben uiteindelijk naar hem toegegaan in het ziekenhuis na een gesprek met mijn Oma. En hij vroeg of ik op zijn knie kwam zitten. Ik wilde dat niet omdat ik dacht dat dat teveel voor hem was, te vermoeiend, te zwaar.. Het kwam ook te dichtbij. Ik had niet 't gevoel dat ik dat recht had zo dichtbij te komen dat iemand mij zo dichtbij wilde hebben. Dat hij dat echt wilde geloofde ik niet. Ik kon t niet ontvangen. Ik was het niet gewend.....

Opa drong er op aan, vel over been, hartstikke ziek maar zei... ga eens op mijn schoot zitten. Ik wil dat. Ik was bang. Niet voor hem want ik hield zielsveel van hem, maar ik dacht dat dat teveel voor hem was. En dacht dat hij dat voor mij deed... En hij nam mij op schoot en zei... 'Ik hou van je. ik hou heel veel van je. En als je over mij droomt dan ben ik er echt en dan ben ik er voor je.' Mijn Opa zag me en ik zag hem er was liefde en hij kon t uitspreken. Mijn neefje ziet mij er is liefde geen afgescheidenheid en donkerheid. Of een schaduw die ik nooit heb begrepen maar als kind heb gevoeld. Een verlangen naar liefde, aan echt contact, het uitspreken van liefde, aanraken. Door (sport) prestaties en 'positief' zijn voelde ik liefde dat voelde als armoede.

Om wat ik deed.. niet om wie ik was... En ik verlangde naar liefde op een ander niveau en voelde de afwezigheid daarvan. Daar lijd ik soms nog onder. Want stukken zitten natuurlijk ook nog in mezelf, ik ben op weg. Zelf vind ik ook precies dát moeilijk wat ik niet gekregen heb. Omdat ik aan het uitwerken ben voel ik het. Het zijn mijn demonen. Als mensen te dicht bij komen schrik ik. Ik kan t niet ontvangen.

Mijn neefje mijn Opa laten mij zien wat het is, wat liefde is en hoe dat te uiten. De onvoorwaardelijkheid. Met al mijn verdriet, met mijn vreugde, met mijn angsten, met mijn talenten, met mijn tekortkomingen en die zien mijn schoonheid mijn essentie. En andersom.

Â« terug