Weblog van: Katinka Hesselink

Wie ben ik? ik ben een dochter, een zus, webdeveloper, webdesigner gespecialiseerd in zoekmachine optimalisatie en WordPress, voormalig docent wiskunde en scheikunde, voormalig student wereldgodsdiensten…

Ik ben te bereiken op: mail@katinkahesselink.net

Mijn website: http://www.hesselinkwebdesign.nl/

Is er iets mis met verveling, tijdens meditatie?

Toegevoegd op 27-02-2011 om 13:09

Wie zo’n vraag stelt geeft vanzelf het antwoord: nee, er is niets mis met verveling tijdens meditatie. Althans, zo voel ik dat.

Mijn recente blogposts over meditatie hebben vooral reactie opgeleverd over mijn acceptatie van verveling.

En vervolgens mijn analyse er van. Tja, ik ben nu eenmaal een denkend mens, dus ik analyseer wat ik voel. Dat hoort, voor mij, bij menszijn. Je kunt alleen overstijgen of veranderen wat je onder ogen ziet. Of het nu om gevoelens als gaat, of relatieproblemen of welk ander issue ook. Sterker nog, in een recent (nog niet uitgekomen) boek over mindfulness meditatie las ik dat je bereid moet zijn tot een soort mentale gymnastiek om voor mindfulness meditatie in aanmerking te komen. Wat ik doe lijkt het meest op mindfulness meditatie.

Laat ik beginnen met eens onder ogen zien wat verveling allemaal is:

Verveling is onrust
Verveling is bewustzijn van leegte
Verveling is oncomfortabel
Verveling voelt eenzaam

Ik heb ze genummerd om er goed naar te kunnen verwijzen. Vooral die tweede is van belang: verveling is bewustzijn (van leegte). Normaal gesproken overschrijven we die verveling met bijvoorbeeld een visualisatie oefening, een film, of een goed boek.

Voel je eigen verveling en kijk of ik gelijk heb. Als je in je verveling gaat zitten, zit daar bewustzijn. Het is niet voor niets dat Krishnamurti tegen een verveelde leerling in een van zijn scholen zei:

De meeste mensen zijn verveeld. Waarom? Je vroeg hoe je van verveling af kunt komen. Laten we het onderzoeken. Als je een half uur op jezelf bent, ben je verveeld. Dus pak je een boek, klets je wat, leest een tijdschrift, gaat naar de film, praat, doet iets. Je houdt je denken bezig. Dit is vluchten van jezelf. Nu heb je een vraag gesteld. Let op wat er gezegd wordt. Je verveelt je, omdat je jezelf tegen komt. Je bent jezelf nog nooit tegen gekomen. Daarom wordt je verveeld. Je zegt: is dat alles wat ik ben? Ik ben zo klein, zo bezorgd. Je wil dat gevoel kwijt raken. Wat je bent is saai, dus ren je weg. Maar als je zegt: ik zal niet verveeld zijn. Ik ga er achter komen waarom ik zo ben. Ik wil zien hoe ik echt ben. Dan is het alsof je in een spiegel kijkt. Je ziet jezelf heel helder zoals je bent, hoe je gezicht er uit ziet. Maar dan zeg je dat je er uit zou moeten zien als een filmster. Maar als je naar jezelf zou kijken en zeggen: “Ja, zo ben ik. Mijn neus is niet echt recht, mijn ogen zijn wat klein, mijn haar is recht,” accepteer je het. Als je ziet wat je bent is er geen verveling. (Krishnamurti on Education, p. 59)

Wat ik probeerde te zeggen is dat je daar niet doorheen komt zonder de verveling onder ogen te zien. Eerst maar eens kijken naar wat is, als je dat met liefde en acceptatie doet, verandert het vanzelf. En zo heb ik het ook ervaren.

Zie ook het gesprek hierover: http://www.overpeinzende.nl/2011/verveling-tijdens-meditatie/

Als je dit interessant vond, bekijk dan ook:

Het belang van een bedankje

Toegevoegd op 28-10-2010 om 12:09

Er zijn nogal verschillende houdingen ten opzichte van iemand bedanken en spiritualiteit. In klassieke theosofische kringen, hier in Nederland in elk geval, is bedanken een taboe waar ik me al jaren tegen verzet (met succes, gelukkig). De gedachte is dat mensen die het nodig hebben om bedankt te worden, nog een beetje egoïstisch zijn.

Ik heb altijd gezegd dat je het beter om kunt draaien: het is fantastisch als er mensen zijn die hard kunnen werken zonder daar voor bedankt te hoeven worden, maar je kunt niet van gewone mensen verwachten dat ze al zo ver zijn. Ondertussen kun je ze net zo goed bedanken voor wat je waardeert. Dat zijn goede manieren.

Aan de andere kant van het spectrum zijn mensen die de oefening van dankbaarheid een spirituele praktijk is. Gratitude practice, heet dat in het Engels. Ik ben ook daar een beetje sceptisch over (ik twijfel wel vaker). Maar toch lijkt onderzoek deze houding meer te ondersteunen dan de eerdere.

Op een van mijn favoriete psychologische blogs werd de waarde van dankbaarheid als volgt uitgelegd:

Onderzoek suggereert dat dankbaarheid je geestelijke en fysieke gezondheid kan verbeteren, relaties versterkt, positieve gevoelens veroorzaakt en ons helpt met stressvolle omstandigheden om te gaan.

Dat betekent allemaal natuurlijk niet automatisch dat we dankbaarheid zouden moeten oefenen. Het betekent dat dankbaarheid een positieve kracht is in het leven van mensen.

Aan de andere kant: mijn moeder is er van overtuigd dat Nederlanders zo’n gelukkig volkje zijn onder andere komt omdat we zo graag mopperen. Zelf denk ik dat het meer met ons sociale vangnet te maken heeft.

Terug naar ons onderwerp.

Het blijkt dat mensen die bedankt worden veel vaker anderen helpen – niet alleen degene die bedankte, maar ook anderen. Het punt is blijkbaar sociale onzekerheid: wordt mijn hulp wel gewaardeerd? Als mensen ons bedanken weten we dat het gewaardeerd was, en voelen we ons veiliger om de volgende persoon ook weer te helpen.

Daar kan ik me bij inleven. Wanneer ik overweeg iemand te helpen vraag ik me ook af of het gewaardeerd wordt of niet. Als ik denk van wel, is het waarschijnlijker dat ik het doe. Het is moeilijk om bij mezelf na te gaan of ik meer doe als ik bedankt wordt. Wat ik wel weet is dat de eerlijkheid van de waardering uit maakt. Als ik het gevoel krijg dat die persoon iedereen bedankt, betekent het voor mij weer minder.

Tja – bij Nederlanders weet je in elk geval bijna altijd zeker dat ze het menen, als ze je bedanken