Eenzaamheid op pad van verlichting

Toegevoegd door Saskia Beugel op 24-04-2011 om 21:31

Herken je het? Deze fase op je spirituele pad? De rauwe eenzaamheid? Ik zelf herken het als geen ander.

Het spirituele pad is niet alleen maar liefde, zonneschijn en bliss. Zoals Jed Mc Kenna aangeeft: 'If it’s about peace, love, tranquility or bliss
Then it’s about living in the dreamstate, not smashing out of it.'. De eerste stappen op het spirituele pad gaan hier ook over. Zo voelde ik me ook. Ik wilde naar het licht, naar liefde. Maar hoe meer stappen ik zet, of ik het wil of niet.. ook eenzaamheid, teleurstelling, leegte, totale nietsheid ervaar ik op dat pad niet alleen bliss of liefde. Rauwe eenzaamheid, een kouwe kosmos. Een fase op weg naar? Herken je het? Je denkt dat dat er niet bij hoort, maar ook dat hoort erbij! Swami Rama zegt in Living with the Himalayan Masters dat de 'Devil' enkel onze schaduw is die we onder ogen moeten zien.

Aspecten van Advaita dringen tot me door en ik denk er vaak over na: is er een vrije keuze? De wetenschappers en Advaita filosofie stelt van niet, we zijn allen 1 en iedereen heeft zijn rol. Ik geloof wel dat er een vrije keuze is maar deze is beperkter dan wij in het Westen denken. Ik geloof niet meer dat alleen yoga de weg is, ik geloof wel dat het heel goed voor je is en dat yoga echt heel veel kan doen maar yoga alleen is niet de oplossing. Ik geloof in goeie healers, zieners en teachers en gidsen op je pad maar ik geloof ook niet dat guru's alwetend zijn. Is dat niet onze projectie van Mommy's en Daddy's, onze ideale vader of moeder figuur. Ik denk dat iedereen die heilig gelooft in een guru nog iets op te lossen op dat vlak: niet los van Mommy en Daddy heeft die issues niet in de ogen kunnen en willen kijken. Misschien een knuppel in het hoendershok maar heeft een Guru zelf misschien stukken niet opgelost? Voelt een Guru miet zijn of haar bestaansrecht door de afhankelijkheid van de volgelingen. Is dat niet oud? Allemaal oud.

Iedereen kan een teacher zijn voor je, je buurman, de kaasboer, de serveerster, de , je vader, de barman, je neefje. Ik geloof in mediums en superhealers maar ik weet ook dat er een hoop charlatans zijn en een handjevol goeie die het echt begrepen hebben, een handjevol niet meer, je moet speuren en voelen. Dat is wat ik ervaren heb. Dankbaar ben ik integere teachers tegengekomen als Swami Dharmananda die zich nooit hebben geprofileerd als guru maar als een steun voor groei. To be your own teacher. Thats it. En er komt een moment dat de relatie volledig gelijkwaardig is dat leerling leraar word.. dat zijn de echte guru's (from dark to light).

Ik geloof niet meer in dat iemand anders weet wat goed voor mij is en ik vertrouw niet iedereen meer, door schade en schande wijs geworden. Iedereen heeft toch zijn of haar eigen belang ook al zijn er een handjevol mensen die dat overstijgt. Een handje vol. Manipulatie en leugens alom. Ook in de spirituele wereld. Met name in de spirituele wereld. Ook dat is zoals het is. Eerst was ik zwaar teleurgesteld maar nu zie ik (bijna) dat het is zoals het is.

Als je ook daar niet meer aan vast kan houden dan volgt leegte, eenzaamheid en vanuit die leegte weer koers bepalen, volledig autonoom aan jezelf vasthouden, je eigen gronding. Dat is eng. Liefde gaat niet enkel over bliss en over heling. Liefde gaat niet over goed of slecht. Liefde gaat over compassie en het aanvaarden en acceptatie van al wat is. Liefde gaat meer nog over verbinding in waarheid, authenticiteit en autonomie. Liefde is alsjeblieft niet het volgende masker wat ons beschermt om echt door die oerknal te gaan. Omdat we niet durven. De oerknal van duisternis.. de oerknal van non dualiteit en ware liefde.

Bram Moerland schrijft ook over de fase van eenzaamheid.

Bron: Bram Moerland.

Psychologie van het ontwaken. Tijdens het proces van spirituele groei kunnen allerlei heftige emoties zich aandienen, soms op uiterst ongelegen momenten. Naarmate je groeit in emotionele openheid, is de kans groot dat zich heel stereotiepe ervaringen aandienen.

Zo kun je plotseling overspoeld raken door een enorm verdriet. Het kan dan lijken alsof je nooit meer kunt ophouden met huilen. Daar kun je behoorlijk van schrikken, en ook je omgeving kan er danig van in de war raken. Het is belangrijk dat je het zelf herkent als behorend bij je ontwikkeling. Ga dat verdriet vooral niet koppelen aan een bepaalde ervaring uit het verleden, want het is van een heel andere soort. Het zal lijken alsof alle verdriet van de wereld bij je binnenkomt. Troost van lieve medemensen kan helpen als ze je maar niet proberen te redden met goede raad, maar je bemoedigen je verdriet aan te gaan. Laat het verdriet dus gewoon toe. Het gaat vanzelf over als je er niet tegen vecht. Daarna zul je je enorm bevrijd voelen. Er kan een tintelende blijheid uit opbloeien.

Een ander gevoel dat je kan overvallen is woede. Als het de woede is die ik bedoel, zul je begrijpen waarom dit gevoel woede heet. Het kan lijken alsof een storm van woede door je heen woedt. Daar moet je erg mee oppassen. Je kunt er schade mee berokkenen in je naaste omgeving. Want je zult geneigd zijn die woede uit te kuren op je naasten, ook al zijn ze daar niet de oorzaak van. Blijf desnoods even uit hun buurt. Doe er niets mee, maar laat het woeden in jou wel toe, en veroordeel jezelf er vooral niet om. Koppel deze woede niet aan één speciale ervaring of gebeurtenis uit je verleden, want dat heeft er niets mee te maken. Het is meer een optelsom van vele ervaringen. Kijk ernaar en laat het uitrazen, al is dat niet gemakkelijk. Ook dit gaat vanzelf over als je er niet tegen vecht. Probeer niet het mooier te maken dan het is door er allerlei nobele gedachten aan te koppelen. Laat het zijn, dat is genoeg. De toegelaten woede brengt je bij je eigen kracht. Voorbij de woede is die kracht niet vernietigend, maar juist zacht en creatief.

Een derde gevoel dat zich onderweg op het spirituele pad kan aandienen is rauwe eenzaamheid. Het is een gevoel alsof je in een ijskoude kosmos bent belandt waarin je je troosteloos verlaten voelt. En ook hiervoor gelden de adviezen als voor de andere gevoelens. Het gaat over als je het aanvaardt. Er kan een grote rust op je neerdalen na dit gevoel van troosteloze verlatenheid. Dan is je ervaring van troosteloze eenzaamheid getransformeerd in innerlijke vrijheid. Innerlijke vrijheid kan de vrucht zijn van doorleefde en aanvaarde eenzaamheid.

Een uiterst pijnlijk gevoel is de smartelijke terugblik. Op het moment dat je spiritueel ontwaakt kan het leven dat je tot nu toe leidde zich aan je voordoen als een vorm van grote tragiek. Je kunt een intens berouw voelen om de verloren tijd, of om het leed dat je anderen (al dan niet bewust) hebt aangedaan. Ook dat heeft niets te maken met specifieke trauma's die je eventueel opgelopen hebt. Ga ook dit gevoel daar dus vooral niet mee verbinden, ook al is de verleiding groot, want maar al te makkelijk redeneer je zo jezelf in een slachtofferrrol. Probeer ook niet dat gevoel weg te redeneren omdat het niet redelijk zou zijn, omdat je er bijvoorbeeld niets aan kon doen. Als je ook dit gevoel toelaat zonder oordeel, zal het zich kunnen omvormen tot een soort weemoed die je voortaan met je meedraagt en die je innerlijk heel zacht maakt. Die weemoed geeft je toegang tot oprechte, belangeloze barmhartigheid en mededogen. De smartelijke terugblik kan een echte barrière zijn, als je daarvoor terugschrikt of als je jezelf met allerlei redelijke overwegingen probeert vrij te pleiten. Ga, het aan, laat het gebeuren, ontken het niet, maar daar is meer moed voor nodig dan bij de vorige gevoelens.

Een vijfde gevoel is heel wat aangenamer dan de vorige. Ik noem het 'de kosmische lach'. Je kunt onderweg op je spirituele pad werkelijk overvallen worden door de totale absurditeit van alles en nog wat om je heen. En de enig mogelijke reactie op dat moment is een schaterlach. Ik bedoel dus niet de cynische lach om de belachelijkheid van alles, maar een brede bevrijdende lach van inzicht, warmee je jezelf van een heleboel zinloos gedoe bevrijdt.

Geen van al deze gevoelens is verplicht op het spirituele pad. Maar als ze zich aandienen is het meestal onverwacht. Als je weet dat ze er gewoon bijhoren, kun je je er misschien wat makkelijker aan overgeven.
Het is ook belangrijk dat je in je eventuele rol als spiritueel begeleider van andere mensen op deze emoties verdacht bent en er mee weet om te gaan. Het heeft geen enkele zin om deze emoties te duiden om er zo aan te ontsnappen. Het zijn de wachters aan de poort van openheid. De sleutel van die poort die elk van deze wachters zal opvragen is: overgave.

www.brammoerland.com

Meer... http://www.padwerk-psychologie-en-spiritualiteit.info/

Â« terug